Kanuma ....the festival of cattle!

Cattle, specifically cows have a good representational situation in the Hindu society. Kanuma is the major festival for considering the importance of these animals in the nourishment and development of the society. Obviously, Kanuma Panduga is basically known as Kanuma, is an event which is very intimate to the hearts of farmers because it is the authorised day for especially praying and showcasing their cattle with honor. Cattles are the symbolic indication of sign of prosperity in many agrarian societies apart from the utilitarian features of tilling and production of milk which they serve and give respectively.
          Kanuma forms part of the three day event called Sankranti festival, each and every day having its very own importance. Kanuma falls on the third day of  Pongal (Tamil and Malayalam) and is generally known as Mattu Pongal in Southern India and in Andhra it is called as Mukkanuma.
         Union of families take place during the Sankranti event and specifically, sons-in-law holiday with their wife’s families. Subsequent to the beginning warm up with the bonfire of  Bhogi ,the first day of Sankranti, which is followed by new dresses and delicious meals on the second day of Sankranti. Kanuma is the day for showcasing the gaming and betting talents. Duly the demonstration starts with cattle.
         The most eye-catching feature of Kanuma is adorning the most excellent bulls and taking them for procession in the streets. Special Food is made and fed to the cattle on this day

Udagasamthi

ఉదకశాంతి అనేది వేదమంత్రాలతో ఆచరించే ఒక ప్రక్రియ. మంత్ర జలాలతో చేసే శాంతి కాబట్టి దీన్ని ఉదకశాంతి అంటారు. దీన్ని ఉపనయనం, వివాహం, స్నాతకం మున్నగు సంస్కారలోను, షష్టిపూర్తి, సహస్రచంద్ర దర్శనోత్సవం, ఇంకా పీడాఉత్పాత ఉపశమనానికి, ఆయుష్షు, అరోగ్యం, ఐశ్వర్యం కోరుకునే వారు ఆచరించాలని శ్రీ బోధాయన మహర్షి చెప్పారు. నాలుగు దిక్కుల్లో ఉదకశాంతి జపం ఆచరించేందుకు నలుగురు స్వాముల్ని అహ్వానించి, శుబ్రపరచిన స్థలంలో ముగ్గువేసి, స్థండిలాన్ని ఏర్పాటు చేస్తారు పురోహితులు. స్థండిలం అంటే పూర్ణకుంభాన్ని ఉంచడానికి నూతన వస్త్రంపై వడ్లు,నువ్వులు, బియ్యం పోసి ఏర్పాటు చేసిన వేదిక. ముందు విశ్వక్సేనుడు లేదా వినాయక పూజ తరువాత స్థండిలంలపై పూర్ణకలశాన్ని ఏర్పాటు చేసి, నాలుగు వేదాల్లోని వివిధ మంత్రాలు, ప్రక్రియలతో ఉదకశాంతిని పూర్తిచేస్తారు. ఆ మంత్ర జలాన్ని తీర్ధంగా ఇస్తారు. అందరిపైనా సంప్రొక్షించి అశీర్వదిస్తారు.

Redefine Values

About a hundred years ago, a man looked at the morning newspaper and to his surprise and horror, read his name in the obituary column. The news papers had reported the death of the wrong person by mistake. His first response was shock. Am I here or there? When he regained his composure, his second thought was to find out what people had said about him. The obituary read, “Dynamite King Dies.” And also “He was the merchant of death.” This man was the inventor of dynamite and when he read the words “merchant of death,” he asked himself a question, “Is this how I am going to be remembered?” He got in tough with his feelings and decided that this was not the way he wanted to be remembered. From that day on, he started working towards peace. His name was Alfred Nobel and he is remembered today by the great Nobel Prize.

            Just as Alfred Nobel got in touch with his feelings and redefined his values, we should step back and do the same

Saccidanamdam

సచ్చిదానందం

         తెలుసుకున్నవి తెలుసుకున్నట్లు లౌకిక సత్యాలు బయటపెడితే అందరూ వాటిని అవగాహన చేసుకోగలరా? ఆధ్యాత్మిక సత్యాలు హృదయపరమైనవి. బయటపెట్టినా సులువుగా అర్థం కానివి. అందుకే  ఒక సత్యాన్వేషి ఓ విషయం చెప్పినప్పుడు, చాలా మంది అజ్ఞానులు వేరొక విషయంగా అర్థం చేసుకుని పొరపడే అవకాశం ఉంది.

         చూపు లేనివాడికి గంటల తరబడి ఏనుగు గురించి ఎన్ని వివరణలు ఇచ్చినా, అతడి అవగాహనకు ఏనుగు రాదు. మరేదో జంతువు రావచ్చు.

         అతడికి కావలసినది మొదట చూపు. చూపు ఇస్తే, ఏ వివరణలు, వర్ణనలు లేకుండా నేరుగా అతడు ఏనుగును చూడగలడు.

         దర్శింపజేసేదే జ్ఞానం. దర్శనీయమైనదే జ్ఞానం. జ్ఞానం అనుభూతిలోకి రావాలంటే అంతర్నేత్రం కావాలి. మహానుభావులు మనకు దర్శనం ఇస్తారు.  దానితో మన అజ్ఞానం పటాపంచలవుతుంది. ఎన్నిసార్లు చెప్పినా సిద్థాంతపరంగా ఆత్మజ్ఞానం కూడా ఒక శాస్త్రంగానే ఉండిపోతుంది. అనుభవంలోకి రావాలంటే ప్రేమపూర్వకమైన హృదయం ఉండాలి. సత్యదర్శనం చెయ్యగలిగే అంతర్దృష్టి కావాలి.

         తెలుసుకున్నది చెప్పాలనే తహతహ ఉంటుంది. శాస్త్రజ్ఞులు తాము కనుక్కున్న విషయాలను వీధుల్లోకి పరుగులు తీసి ‘యురేకా యురేకా’ అని అరిచి మరీ చెప్పారు. యోగ రహస్యాలను తెలుసుకున్న యోగి అంతకంటే వెయ్యి రెట్లు గట్టిగా బయటకు ప్రకటించగలడు. కాని, ఎంతమంది వాటిని అందుకోగలరు?

         సత్యం దర్శించినవాళ్లు, తపస్సు ఫలించినవాళ్లు, ఉత్తమ యోగులుగా మారినవాళ్లు మౌనం వహించటానికి కారణం ఇదే. తెలుసుకున్నది చెబితే అర్థం చేసుకుని, అంగీకరించే ప్రపంచం వాళ్ల ముందు లేదు. వాళ్లు ప్రపంచాన్ని దాటి వెళ్లి పోయారు. మనసును అధిగమించారు. ఇక ఎప్పటికీ అజ్ఞానులతో కలవరు. కలవాల్సిన అవసరం లేదు. భౌతిక రూపాలతో, బయటకు సాధారణ వ్యక్తుల్లా వాళ్లు కనిపిస్తారు. కాని, వాళ్లు మానవులు కారు. వాళ్లకు చావు పుట్టుకలతో సంబంధం లేదు. అజ్ఞానులు పడే బాధలతో అసలు సంబంధం లేదు. వాళ్లది నిత్య నిరంజన పరమానంద స్థితి. ఆ స్థితి నుంచి వాళ్లు దిగిరారు. వాళ్లకు భగవంతుడు స్నేహితుడు. ఒకరకంగా చెప్పాలంటే, వాళ్లు .. నడిచే దైవాలు!

         ఇలా భగవంతుణ్ని తెలుసుకున్నవాళ్లు, లోకానికి దూరమైపోతే అజ్ఞానులను ఉద్ధరించేవారు ఎవరనే సందేహం కలగవచ్చు. ఎవరికి వాళ్లు స్వయంగా తెలుసుకుని అనుభవించే అపరోక్ష అనుభూతే భగవంతుడు. ఆయనను గ్రహించడానికి కొంత సహాయం అయితే ఏదో రూపంలో లభించవచ్చు కాని, చూడాల్సింది మనమే. అందులో లేశమాత్రమైనా సందేహం లేదు.

         ఇందులో ఇంత సంక్లిష్టత ఉన్నప్పుడు, దైవం నాకు లభించాడని చెప్పినవాడి మాటకు ప్రమాణం ఏమిటి? అతడు దైవ సాక్షాత్కారం పొందాడని ఎలా తెలుస్తుంది? ముఖం చూస్తే తేజస్సు కనిపిస్తుంది కాని, తేజస్సే పరమ ప్రమాణంగా  తీసుకోగలమా?

         అందుకే భగవద్గీత కొన్ని లక్షణాలు చెప్పింది. అతడికి స్థితప్రజ్ఞుడు అని పేరు పెట్టింది. భూతదయ కలిగి ఉంటాడంది. మాన అవమానాలకు, శీతోష్ణ సుఖదుఃఖాలకు అతీతంగా ఉంటాడని చెప్పింది. ప్రేమ స్వరూపుడై ఉంటాడని చెప్పింది. కోరికలు లేనివాడై వైరాగ్యం అనే స్వర్గంలో మునిగి తేలుతుంటాడని చెప్పింది. కామ, క్రోధాదులని జయించి ఉంటాడని చెప్పింది. ఈశ్వర ప్రణిధానంతో నిత్యం భక్తి అనే గంధం పూసుకొని ఉంటాడని చెప్పింది.

         ఇవి చాలు- ఆ మహానుభావుణ్ని పట్టుకోవడానికి. ఇందులో ఏ ఒక్కటీ ఆత్మదర్శనం లేకుండా రాదు. వచ్చినా ఉండదు. వీటిని నటించలేరు. వీటితో ఆడుకోవడానికి కపటులు ప్రయత్నిస్తే అభాసుపాలవుతారు. చివరికి అధోగతికి చేరుకుంటారు.

         తెల్లరంగు వేసుకుని కాకి హంసలా విహరిస్తే, వానాకాలంలో ఏమవుతుంది? బటుడు నాటకంలో రాజు పాత్ర వేసినంత మాత్రాన అతడు ధనవంతుడై పోతాడా? గులాబి పరిమళాన్ని కాగితం పూలు ఇస్తాయా?

         ఒక మానవ దేహంలో దైవం ప్రకటితమైనప్పుడు సత్యం, చైతన్యం, ఆనందం అన్ని కోణాల్లో వెల్లివిరుస్తాయి. సచ్చిదానందం అంటే ఏమిటో చిన్న బాలుడు కూడా ఆ సన్నిధిలో అనుభవించగలుగుతాడు. అదే, ఆధ్యాత్మిక వివేకోదయం!

*ఈ వ్యాసం ఈనాడు దినపత్రికలోని ‘అంతర్యామి’ భాగం నుండి గ్రహించబడినది.

Makara Sankranti Significance

*As per the Puranas, on this day, Surya (Sun) visits the house of his son Shani (Saturn), who is the lord of the Makar rashi.

*Acharya Bhisma gave up his mortal coils in this period. Till this period Bhishma waited in the same arrow stricken body. It is believed that he who passes away in this period attains the higher lokas & freedom from the transmigration cycle.

* Devayana begins with this day.

* Mahavishnu slayed & buried the asuras below the Mandara parvata on this day. Hence, this day serves as an inspiration for one to do away with bad deeds & find a new beginning.

*Rishi Bhagirat is known to have done tarpan to his ancestors on this day, thereby redeeming them from their curse.

* It is a recommended practice to perform the shat-tila karma on this day.

* It is a customary practice to consume jaggery & sesame on this day. A kannada saying goes, "yellu bella thindu olle mathanaduva"- "May we consume sesame & jaggery & speak good words".

* The makar jyoti of Sabarimala becomes visible on this day.

*The festival is known through many names like Pongal, Bihu, Suggi, Magha Saaja, Khichidi,etc

Indian Food System

(More precisely, South Indian but more or less applicable to all Indian meal systems)

The following are rough translations of the words of Kanchi Paramacharya extracted from the Tamil publication titled Sollin Selvar (The Expert of Words), Sri Kanchi Munivar by Sri Ra. Ganapathy. The different Indian delicacies are explained as follows.

Sambhar:
Sambar is also known as kuzhambu in Tamil, a term that literally translates to ‘get confused’. Paramacharya explains how these three courses are related to the three gunas of spirituality: the confusion of sambar is tamo guna, the clarified and rarified flow of rasam is rajo guna and the all-white buttermilk is satva guna. Our meal reminds us of our spiritual path from confused inaction to a clear flow of action and finally to the realized bliss of unity.

Sadam:
Cooked rice, the main dish of a South Indian meal is
called sAdam. That which has sat is sAdam, in the same way we call those who are full of sat, sadhus. We can give another explanation for the term: that which is born out of prasannam is prasAdam. What we offer to Swami (God) as nivedanam is given back to us as parasAdam. Since we should not add the root ‘pra’ to the rice we cook for ourselves, we call it sAdam.

Rasam:
Rasam means juice, which is also the name of filtered ruchi. We say ‘it was full of rasa’ when a speech or song was tasteful.
If something is an extraction
of juice, then would it not be clear, diluted and free of
sediments? Such is the nature of our rasam, which is clear and dilute. The other one, served earlier to rasam in a meal, is the kuzhambu. Kuzhambu contains dissolved tamarind and cut vegetable pieces, so it looks unclear, its ingredients not easily seen.

Buttermilk:
A western meal normally ends with a dessert. In a South Indian meal, desserts such as pAyasam are served after the rasam sAdam. Any sweets that were served at the beginning are also taken at this time. After that we take buttermilk rice as our final course. Paramacharya
explains that since sweets are harmful to teeth, our
sour and salty buttermilk actually strengthens our teeth, and this has been observed and praised by an American dietician. We gargle warm salt water when we get toothache. The buttermilk is the reason for our having strong teeth until the end of our life, unlike the westerners who resort to dentures quite early in their
life.

Uppuma:
If the term uppuma is derived from the fact that we add uppu or salt, then we also add salt to iddly, dosa and pongal! Actually, it is not uppuma but ubbuma! The rava used for this dish expands in size to the full vessel where heated up with water and salt. The action of rava getting expanded is the reason for the term ubbuma.

Laddu:
Ladanam (in Sanskrit) means to play, to throw. ladakam is the sports goods used to play with. Since the ball games are the most popular, ladakam came to mean a ball. The dish laddu is like a ball, and this term is a shortened form of laddukam, which derived from ladakam.
Laddu is also known as kunjaa laadu. This should actually be gunjaa laadu, because the Sanskrit term gunjA refers to the gunjA-berry, used as a measure of weight, specially for gold. Since a laddu is a packed ball of gunjA like berries cooked out of flour and sugar, it got this name.
The singer of mUka panca sati on Ambal Kamakshi describes her as Matangi and in that description praises her as ‘gunjA bhUsha’, that is, wearing chains and bangles made of gunjA-berries of gold.

Payasam:
payas (in Sanskrit) means milk. So pAyasam literally means ‘a delicacy made of milk’. This term does not refer to the rice and jaggery used to make pAyasam.
They go with the term without saying. Actually pAyasam is to be made by boiling rice in milk (not water) and adding jaggery. These days we have dhal pAyasam, ravA pAyasam, sEmia pAyasam and so on, using other things in the place of rice.
Vaishanavas have a beautiful Tamil term akkaara adisil for pAyasam. The ‘akkaar’ in this term is a corruption of the Sanskrit sharkara. The English term ‘sugar’ is from the Arabian ‘sukkar’, which in turn is from this Sanskrit term. The same term also took the forms ‘saccharine’ and ‘jaggery’. And the name of the dish jangiri is from the term jaggery.

Tambulam:
It is customary to have tAmbUlam at the end of a South Indian dinner. In the North, tAambUlam is popularly known as paan, which is usually a wrap of betel nut and other allied items in a calcium-laced pair of betel leaves. In the South, tAmbUlam is usually an elaborate and leisurely after-dinner activity. People sit around a plate of tAmbUlam items, drop a few cut or sliced betel nut pieces in their month, take the betel leaves one by one leisurely, draw a daub of pasty calcium on their back and then stuff them in their mouth, chatting happily all the while.
The betel leaf is known by the name vetrilai in Tamil, literally an empty leaf.
Paramacharya once asked the people sitting around him the reason for calling it an empty leaf. When none could give the answer, he said that the usually edible plants don’t just stop with leaf; they proceed to blossom, and bear fruits or vegetables.
Even in the case of spinach or lettuce, we have to cook them before we can take them. Only in the case of the betel leaf, we take it raw, and this plant just stops with its leaves, hence the name vetrilai or empty leaf.

*(Taken from Brahmin Culture & Tradition)